Lekcja wróżbiarstwa

Z pozdrowieniami dla czytających i z całusami dla komentujących!
_________________________________________________________________________________


Po kilku  kąśliwych uwagach Laury, Fred i George doprowadzili ją do celu.
Dziewczyna właśnie wpatrywała się w sufit. Tak jak połowa klasy zastanawiała się jak ma dostać się do sali. Wiedziała, że musi otworzyć okrągłą klapę w stropie do, której przybita była mosiężna tabliczka z napisem:
SYBILLA TRELAWNEY, NAUCZYCIELKA WRÓŻBIARSTWA.
Już miała wypowiedzieć dręczące ją pytanie na głos, gdy wyprzedził ją Harry:
- Niby jak mamy się tam dostać?
Klapa gwałtownie otworzyła się i zjechała ku nim srebrna drabina. Wszyscy zamilkli. Następnie każdy zaczął mozolną wspinaczkę na górę.
Pokonując ostatni stopień Laura oniemiała. Poczuła się tak, jakby weszła do staroświeckiej herbaciarni. Zakaszlała cicho bo do jej nosa wleciał intensywny odór wymieszanych aromatów.
- Witajcie. Jak miło zobaczyć was w świecie materialnym - powiedział tajemniczy głos. Torres rozejrzała się szukając osoby, która wypowiedziała te słowa. Niestety za dużo nie zobaczyła, bo stała na końcu pomieszczenia.
- Siadajcie, moje dzieci, siadajcie - po kolejnych zdaniach Laura zrozumiała, że tajemniczy głos należał do nauczycielki.
Podeszła do najbliższego stolika i usiadła na jednej z puf. Skierowała swój wzrok na bransoletki znajdujące się na jednej z jej rąk. Wpatrywała się w nie z niezwykłym zainteresowaniem. Bransoletki były różnokolorowe i każda miała dla niej inne znaczenie.
Nie słuchała wypowiedzi nauczycielki tylko przypominała sobie wczorajszy dzień. A spędziła go bardzo przyjemnie bo...
Dalsze wspominanie przerwała jej Hermiona:
- Laura para!? - krzyknęła z początku sali.
Dziewczyna podeszła niezwłocznie do Hermiony.
- Niech zgadnę! Nie słuchałaś... i zapewne nie wiesz co robimy? - powiedziała trochę przemądrzale gryfonka widząc minę koleżanki.
- Wiem. Podzielić się w pary... - wybrnęła z sytuacji Torres.
- Jak mogłaś sobie odpuścić taką rozrywkę, wiesz ile tu już przepowiedni było? - zastanawiała się Greanger.
- No najwyraźniej mogłam...- odparła beztrosko Laura i zajęła jedną z puf.
- Omawiamy wróżenie z fusów - wytłumaczyła Laurze Hermiona i ruszyła w stronę półki z filiżankami.
- Cześć r11; usłyszała głos Samusa, Laura.
Odwróciła głowę i zobaczyła Finnigana i Deana przesuwających swój stolik by być bliżej niej.
- Hej! - przywitała się i usiadła tak, że nogi miała pod stolikiem. W ten sposób mogła jednocześnie rozmawiać z chłopakami i obserwować Sybillę.
Gdy Hermiona wróciła niosąc dwie filiżanki napełnione herbatą, zobaczyła nienaturalnie stykające się stoliki. Nie pytając co się stało, że jest tak, a nie inaczej, zajęła swoje miejsce i dała Laurze jedną z filiżanek.
- Mam to wypić? - spytała Torres tak jakby to nie było oczywiste. Spojrzała na gryfonke. Widząc, że ta pokiwała głową. Wpatrywała się w napój czekając na jakiś cud by nie musieć tego wypić! Nie miała ochoty na herbatę.
Jej długie ciemnobrązowe włosy, opadły tak, że kątem oka nie widziała co się dzieje po lewej stronie. Przerzuciła kosmyki włosów na plecy by móc widzieć co robią chłopaki. Byli odwróceni. Torres wykorzystała szanse i wlała trochę swojego napoju do filiżanki Deana.
- Laura! - oburzyła się Hermiona.
- No co?
Granger uśmiechnęła się tylko.
- Laura zobacz! - wykrzyknęła po chwili i wskazała palcem na koniec sali.
Dobrze wiedziała co robi, bo chłopcy też zaczęli wypatrywać we wskazanym miejscu czegoś niezwykłego. I Hermiona miała okazje by zrobić to co Laura. Oczywiście wykorzystała daną chwilę.
- Ale szybko wypiłyście! - zdumiał się Dean, zaglądając do kubków dziewczyn po tym jak odpuścił sobie dalsze szukanie.
- Nom. A Wam to jakoś wolno idzie... - zauważyła Laura.
Dziewczyny zakołysały filiżankami trzykrotnie, osuszyły je i zajrzały do środka.
- Co widzisz w mojej? - spytała Granger jakby od niechcenia.
- Emm... sama nie wiem... zegarek... - wybąkała.
Hermiona zlękła się trochę i rozkazała:
- Zajrzyj do książki...
Dziewczyna bez żadnego sprzeciwu wypełniła rozkaz.
- Zegar.... zegar... O! Jest! Czas będzie Ci dopisywał. - odparła krótko.
- Tylko tyle? - zdziwiła się Hermiona i wyrwała książkę Torres.
Tymczasem profesor Trelawney podeszła do Harry'ego.
- Zobaczmy, co my tutaj mamy - powiedziała.
Zapadła cisza wszyscy zwrócili swoje skupienie na Sybillię.
- Jastrząb... Mój drogi masz śmiertelnego wroga.
Nie wiadomo dlaczego, ale Laura od razu pomyślała o Syriuszu Blacku.
- Ale o tym wiedzą wszyscy - powiedziała Hermiona głośnym szeptem.
Profesor Trelawney zwróciła na nią wzrok.
- No tak... wiedzą - powtórzyła Hermiona. - Każdy wie o Harrym i o Sami-Wiecie-Kim.
Torres spoglądała na gryfonkę ze zdumieniem.
Hermiona i taka odzywka do nauczyciela, pomyślała.
Kobieta ponownie zajrzała filiżanki Pottera i obróciła ją w palcach.
- Pałkarz, a więc atak. Ach mój kochany, to nie jest szczęśliwa filiżanka... Czaszka, niebezpieczeństwo na twojej drodze.
Nagle kobieta krzyknęła. Rozległ się brzęk tłuczonej porcelany. Neville rozbił kolejną filiżankę.
Laura wstała i podeszła do chłopaka by pomóc mu zbierać spękane skorupki. Wolała robić to niż widzieć co chwile jakieś oburzone miny Hermiony. Zbierając ceramikę nie skupiły się na tym by słuchać tego co mówi nauczycielka. Ale gdy profesorka wymówiła słowo ponurak, Laura i Neville ustali w sprzątaniu.
- Mnie to wcale nie wygląda na ponuraka... - oświadczyła Hermiona oglądając osławioną już filiżankę.
- Wybacz mi, moja droga. ale muszę ci powiedzieć, że masz wokół siebie bardzo nikłą aurę. Twoja wrażliwość na rezonanse przyszłości bliska jest zera.
Laura uśmiechnęła się delikatnie. I dalej zajęła się zbieraniem stłuczonej porcelany.
- Swoją drogą takie to małe, a tyle kawałków trzeba zbierać...- zastanowiła się Torres, mrucząc do Neville'a.
- Jeśli już ustalicie, czy umrę czy nie to mi powiedzcie! - usłyszała wybuch Harry'ego .
Profesor Tralewney oznajmiła zakończenie lekcji.
Laura nie patrząc na Pottera, zabrała swoje rzeczy i wyszła z klasy.